Dat hy....

Ek het dit nodig gehad dat hy bly. Dat hy my bel en se hy id op pad na waar ookal ek is. Dat hy my die dood voor die oë sweer as ek uitgaan saam seuns. Dat hy vir my aanhou herinner hoe sterk ek is en dat hy op my vouch. Dat hy voorskool by die hek vir my wag. Dat hy met my stry en nie my sin gee nie. Dat hy die hardste lag. Dat hy die beste argumente bou teen my.  Dat hy my spot dat hy soos 8 keer my lengte is. Dat hy met harde woorde my net regruk voor toetse. Dat hy vir my wag buite eksamen lokale. Dat hy my 'liefie' noem. Ek het dit gekort.

Dat God jou hier sal bere in my hart, dat God my seen met jou wese naby my.

Vir V
-Roelien Faber (2015-10-28)

Miskien was dit die knop in my keel en die behoefte om in die skool badkamer in mekaar te sak en my oe uit te huil wat my laat besef het dis ‘n treurpad wat ek met my pen gaan loop. Miskien was dit elke herinnering en elke keer wat ek by jou gesit het en net kon gewees het wat my soos ‘n vreemdeling tussen almal laat voel het.

Die beeld in my kop van die afskeid. Sy lee huis. Sy kar wat nie meer op sy gewone plek staan nie. Pouses sonder hy wat vir my kom groet. Tog probeer my hart rus vind in die moontlikheid dat ons horisonne van ver af nog saam gaan kyk na mekaar. Tog probeer my hart rus vind in die wete dat dieselfde maan snags vir ons gaan kom kuier. Denke wat by my kom spook. ‘n Wete dat jy binnekort duisende en duisende kilometers ver gaan weg wees.

En dis asof die duiwel en die horlosie om dieselfde vuur dans want die tyd hardloop vinniger uit by die sekonde, vinniger, vinniger, en daar is niks wat ek kan doen om tyd te stop of om tyd te leen nie.
Die wete dat ons nie middernag gaan sit op jou dak en stry oor politiek en geloof en liefde hierdie naweek nie, laat ‘n deel van die sterre dowwer word.

Ek weet jy wonder, ‘Hoeveel keer gaan ek nog vir haar moet se, ‘jy gaan okay wees sonder my’ voor sy dit glo?’.  Maar ek weet, dat ‘n deel van jou daai vraag self gaan kan beantwoord die dag wat die son nie meer op kom nie. Daar was gisteraand ‘n storm. DIe weerlig het soms die wolke verlig terwyl die reen al laggend die aarde kom soen het. Ek glo dit was net vir jou. Jy was tog nog altyd so lief vir jou spookstories en donker, stormagtige nagte. Jou denke en wese is soos daai aande my liefste vriend. ‘n Onvoorspelbare, beeldskone storm, en ek bid dat jy mense in jou nuwe wit land sal wys.

My hart gaan jou verlang tot die dag wat ek weet jy gaan weer voorskool vir my wag voor jy ry, tot die dag wat ons weer op jou dak le en stry, tot die dag wat ons weer elke dag koffie gou drink net om te praat oor die strooi wat by Tuks aangaan en hoe sleg ons broeders en sisters van die ander volk bestuur. Ek dink ek gaan jou nog lank mis.
Ek sal nooit net oor ‘n vinnige koffie vir jou kan se hoeveel jy vir my beteken nie. ‘n Vinnige koffie sal nooit genoeg wees met jou nie.

Ek wil baklei. Ek wil jou oortuig om te bly. Ek wil jou nog elke dag sien, en ek wil nog elke dag jou wese in die omtrek he. Maar ek sal nie laat my selfsug jou weerhou van ‘n beter toekoms af nie. My wese wil jou beskerm van die gevaar waarin jy nie is nie, en ek is jammer daarvoor.

Ek het trane vandag gesluk, en ekt baie gedink ek gaan enige oomblik uitbars in trane en na jou huis toe stap en dat jy vir my gaan se die planne is gekanseleer. Maar die wolke is besig om al hoe meer te kom hang oor die jakaranda strate wat ons altyd saam baljaar het, en ek weet Afrika kom groet jou vir oulaas.

Brief aan Jesus

My brief aan Jesus

Pappa, vandag sit ek op die berg soos soveel dae vantevore. Maar vandag is my hart moeg. Hy is moeg vir die dood en hy is moeg vir die las dra. U vang my trane, een vir een soos hulle val. U hoor hoe pleit my hart vir ‘n bietjie rus.  Pappa, ek verlang huis toe. Ek verlang na suiwer genot, ek verlang na Jou.  Soos ek hier sit weet ek U sien my, want die wind waai my hare deurmekaar soos net die wind kan, daars nie ‘n wolkie in die lug nie. Ek voel U hand op my skouer en ek wens ek kon treur in Pappa se arms.
Pappa, U is groter as hierdie storm. U is groter as hierdie seer. Maar ek is moeg vasgeklou. U stuur mense in my lewe om lief te he en dan vat U hulle weer. Ek is nie seker ek is gemaak vir hierdie lewe nie. Ons moet mekaar lief he in oorvloed, maar ons los mekaar in stukke en vlenters. Pappa, ons is U weermag, maar selfs die sterkste soldate kort rus. Mag my hart ‘n bietjie rus? Net ‘n klein rukkie. Ek wil nie ophou veg nie Pappa, maar ek wil nie meer alleen veg nie. Here, U mense veg met storms in hulle harte, almal se seer uniek. Die lewe is moeilik, en soms word dit teveel vir  ‘n mens van 17.
Here maak U weermag sterk. Pappa, vat die seer van mense weg.
Pappa het sulke mooi planne vir my lewe, sulke amazing goed wat reg staan vir my. Help my U vertrou.
Pappa, asseblief genees hierdie mense se harte, ekt gesien, mense kan nie ander se harte op pas as hulle eie een vlenters is nie. Vat hulle oorloe. Pappa se kinders kort Jou, al se hulle dit nie altyd nie. Maak hulle hartjies heel, asseblief.

Pappa se “Now listen Daughter, don’t miss a word, forget your country, put you home behind you, BE HERE- The King is wild for you” – Psalm 45:12
Asseblief help Pappa se Dogters dit onthou as ‘n man hulle verniel.
Die trane loop soos riviere oor hulle wange,  en Pappa se net “Hou aan my vas Prinses, eks by jou, ek gaan jou nie los nie, jy is alles vir my”
Gee hulle rus Pappa, hulle kort vrede in hulle harte.
Hulle is moeg mure gebou in hulle harte, sal Pappa asseblief hulle hartjies styf vas hou?

Liefde

Nog Eenmaal

Nog eenmaal wil ek in die skemeraand
weer op ons dorp en by ons dorpsdam staan,
weer met my rek op in die donker skiet,
en luister, en al word ek seer en dof,
hoe die klein klippie ver weg in die riet
uit donker in die donker water plof.

Uit Nuwe verse (1954)

19/03/2015

Waar die veldblomme altyd blom
en die rivier altyd vol loop
daar le die stukkies van my hart

waar die skedelkus lewens red
en die see sand getel kan word
daar le die stukkies van jou hart

26/05/2015

ons vergeet mense
maar ons dra nog hul harte

ons gee oor aan woede
maar smag na liefde

ons oordeel
maar ons soek objektiewe mense

ons kyk
maar ons sien nie

ons glimlag
maar ons harte huil

ons is op pad
maar ons gaan nerens heen nie

ons wil verstaan
maar ons wil nie luister nie

ons is, als.
ons is, niks.

My huis, My hart, my lewe

Stil-Stil hoor jy hoe sing die bosveld visvanger by die rivier. Die water plons so saggies teen die klippies in die verbygang. Die veld grasse dans rustig saam die wind en kielie liggies my bobene. Stadig in die verte sien mens ‘n trop zebras wat inkom rivier toe om weg te breek van die warm Afrika son. Ek sit die digbundel langs my neer en skuif my rug tot teen aan die wildersering boom se stam waarby ek al heel oggend sit. Die bosveld duif hop rond op die rivier sandjies terwyl ek die karpe in die kristalhelder water aanskou. Ekt in my lewe nog nie water gesien wat so glinster nie. Ek probeer vir net ‘n oomblik dink aan die goed wat ek nog moet afhandel voor die week verby is, maar vandag spoel my problem saam die water weg. Die filosofie van die lewe word weggewaai saam die wind en my siel dans saam op die voels se liedere.

My gedagtes dwaal saam alles van die plaas, en ek weet as ek die gaan oorvertel aan ense gaan dit soos ‘n cliché klink, maar vanoggend 4 uur toe die tarentale ontwaak en al laggend en opgewonde verby my kamervenster hardloop en die son se strale langs my in die bed le. Het ek besef dat die plek nie net my huis is nie, maar die grootste liefde in my lewe. En ja, daai bonatuurlike liefde waaroor almal kan skryf.

Om my hart te verloor in die vrolikheid van die tarentale, en passie te vind saam die gedans van die wind, was sweerlik my grootste fout. Want wys my waar my vrees so min waarde het soos hier? Wys my ‘n plek waar my hart aanklank en genot vind by alles. Ek vind rustigheid saam die zebras wat stadig koelte toe loop, ek vind aanklank by die sonbesies se koorsang. Wys my ‘n persoon by wie my siel rus vind soos dit op die plaas doen.

Vandag is my gedagtes tussen die immergroen bome wat die berg bedek, my hart smag na die vrede, die alleenheid saam ‘n nasie wat my siel sien voor my uiterlike. Ek glo vir ‘n slag weer soos ‘n kind, ek sien weer die goed,  Sy liefde straal, en my hart sing.

En soms hoop ek daar is iemand wat die in my kan uitbring. Maar vir nou, begin my hart by die grondpad afdraai Vygeboomfontein toe, en my siel vind rus saam die wind, ek vind veiligheid tussen die trop zebras, ek vind liefde in die tarentale se vrolikheid, en ek vang my hart saam die sonbesies sing.

Want terwyl die bosveld visvanger sy lied in my hart in sing, voel ek vir die eerste keer in ‘n lang tyd my eie hart.

Ek ken liefde, en ek ken seer. Ek ken depressie en ek ken genot.
Elke sonstraal wat jou vel soen, elke traan wat oor jou wang rol
Ek ken dit

Ek ken vreugde, ek ken passie
Elke lag en sokkie in die plaas skuur
Ek ken dit

Ek ken haat en seer
elke begrafnis en hospital besoek
Ek ken dit

Ek ken onregverdigheid en leegte
elke graf en hart spasie
Ek ken dit