BeloweMy

Ek moes seker al lankal ophou skryf oor jou, droom oor jou, wag vir jou.
Maar jy het altyd huis toe gekom.
Jy het altyd om die draai gewag met n bree glimlag.
Jy het altyd een of ander grappie of storie gehad om te vertel.
Jy was altyd daar.

En 5 jaar later het dit ingesink. Die groot- grasgroen-oog meisiekind was toe werklik alleen gelos om die berge op haar eie te versit.
In die begin was dit nie realiteit nie, want uit jou eie sou jy nooit gaan nie, jy sou nooit dit oor jou hart kon kry om my in sulke possiesie te los nie.

Maar hier sit ek in my bed en huil my oe uit want jy gaan werklik nooit weer langs my kom sit as ek tv kyk nie, jy gaan nooit werklik weer my kan troos of vir my se alles gaan okay wees nie. Want ek sien nie hoe dinge in hierdie wereld sonder jou ooit okay sal wees nie.

Ek weet ek moet laat gaan.Die hemel weet, na 5 jaar moet mens jou hart in ‘n lappies kombers toedraai en aan beweeg. Maar ekt my hart lankal verloor aan hierdie wrede wereld. En hys nie meer myne om terug te roep nie.

Ek moet bieg, dinge sonder jou is nie wat ek sou se is oorleef waardig nie. Regtig. Avonture is grys. Die bome is nie meer so groen nie en die duiwe kom kuier nie meer op die stoep nie.

Maar ek moet nou begin laat gaan.

Ek wil jou vertel dat ek goed doen op Universiteit. Dat die stress my grootste vriend is en dat ek nie kuier of drink of rook nie.Ek werk hard. Eks reg om ‘n sukses te maak. Maar jy ken die stories van my hart en jy weet wat sleep my onder toe.
Die familie is nie dieselfde sonder jou nie. Regtig. Ekt vergeet hoe dit is om tussen familie te wees.
Maar ek hoef nie hieroor verder te skryf nie want ek weet jy weet klaar al hierdie dinge.

Ek mis jou.

Maar belowe my net een ding?
Dat jy wel eendag op die stoep saam my gaan sit en ons gaan gesels asof jy nooit weg was nie.